Helaas ontbreekt het momenteel chronisch aan tijd om te gaan Mortelen. Maar wanneer op zondagmorgen de nieuwe werkweek alweer dreigt door te komen, kan ik het niet laten. Heel even zal er geMorteld worden, dat staat vast.

Het is alweer na elven wanneer ik de autoruiten ga ijsvrij maken. Dat duurt iets langer dan verwacht omdat het nog niet dooit, zeker niet aan deze schaduwzijde van de straat. 

Wat later sta ik dan toch op het spottersveldje. De twee valken ontdek ik meteen naast elkaar op de bovenste vertakking van de hoge antenne. Het gapende gat aan de zijkant van de nestkast zit er nog steeds. Ik maak me er wat zorgen over, want het baltsen is al begonnen. 

Ik vermoed dat er wat technische problemen zijn met de montage van het camerahuis of het instellen van de camera. Is prima natuurlijk, maar nu wordt het voor mijn gevoel toch wel hoog tijd. Op de website van VWG mis ik informatie die me kan geruststellen. We wachten noodgedwongen dan maar af.

Omdat de valken geen aanstalten maken om zich ook maar te verplaatsen, besluit ik maar een stukje te gaan wandelen. Op het voederbakje is het een af en gaan van kleine vogeltjes. Ik herken de boomklever (foto mislukt), kool- en pimpelmeesjes. Ganzen, nijlganzen en grauwe ganzen(?) maken ruzie met elkaar. Ze trekken mijn aandacht doordat ze over me heen razen.

De wandeling voert me naar de overkant van de Loop waar de poelen licht bevroren zijn. (Nee, nog geen elfdorpentocht koorts in het Brabantse).

Rijp op het gras, molshopen, mooie lichtschijnsels in het bos en mooie spiegelingen in het water van de Snelle Loop. Ik amuseer me wel. De kou? Die doet me niks, dit is de "eerlijke" vorm van kou, niet de geniepigheid van koude wind, maar gewoon vrieskou, heerlijk.

Voldaan stap ik in mijn auto. Als ik snel ben kan er nog een verhaaltje geschreven worden...

Cambeeldfragment 14-03-2024

BUS staat met een prooitje op het rooster. Het nog levende prooitje lijkt een koolmeesje.  4NL haalt het op maar blijft opvallend lang vliegen voordat het ergens gegeten wordt.

Cambeeldfragment 14-03-2024

BUS staat op het rooster na een paring op de wiphoek, hij is driftig aan het roepen, maar wanneer 4NL niet komt vliegt hij weg.

Ik wacht al enkele dagen op een mailtje van een klant, wanneer de beslissing om wel of niet te gaan Mortelen nu toch wel echt genomen moet worden, besluit ik dat de klant mij lang genoeg heeft laten wachten en dat ik dus nu voorrang geef aan een Morteling.

Maar dan is daar Wisky die de pret dreigt te bederven. Hij ligt lekker opgekruld op de bank te slapen wanneer hij opeens wakker wordt en gehaast overeind komt. Dan kokhalst ie een keer en dan.... getverderrie wat vind ik dat vies: hij braakt de bank onder met vieze groene smurrie. Waarschijnlijk afkomstig van takjes die hij telkens meent te moeten opvreten. Hij doet dat altijd zo snel dat je het nauwelijks ziet.

De smurrie kan ik natuurlijk niet laten liggen. Vloekend ruim ik het met de rillingen over mijn rug op. Getver dat vind ik nou echt vies. 

Een beetje vertraagd ga ik wat later alsnog op pad. Mensen die voor me rijden hebben kennelijk gehoord dat het plaatselijk glad is, nou, HIER NIET MEER. Ze horen het natuurlijk niet en ach, ik moet me er ook niet zo druk over maken.

Wanneer ik al bijna bij het spottersveldje ben zie ik hoe de koeien staan te grazen. Een zwarte hoop ligt tussen hen in: ik vraag me af of dit al een kalfje kan zijn. Maar eerst zet ik de auto in de berm en zoek ik naar de toren. Direct rechts naast de toren vliegen wit ogende vogels alle kanten op. Ik probeer te begrijpen wat er aan de hand is, maar dan zie ik de beweging op de koektrommel. Daar zit een slechtvalk het begin te maken aan het plukken van een prooi. Witte veertjes stuiven alle kanten op. Aha. 

In de bomen naast mij hoor ik meesjes en vinken en nog een bekend geluid dat ik nog niet meteen paraat heb. Het lukt om de vogels in beeld te krijgen en dan zie ik daar ook die derde soort: een roodborstje in zijn allerfelste voorjaarsrood.

Dan ga ik op onderzoek uit naar de donkere hoop tussen de elf runderen die bij elkaar staan. Inderdaad het is een ongenummerd kalfje van een paar dagen oud.

Ik kan de andere valk niet ontdekken al heb ik de indruk dat de etende valk af en toe naar hem roept: "als je nog wat wilt eten, moet je gauw komen!"

Er gaat best wat tjd overheen en nog altijd zie ik veertjes sneeuwen. Dan opeens is daar de andere valk. Hij zoeft voor de toren langs. Opeens is daar ook de valk van de koektrommel. De ander zet nu op de koektrommel aan. Och kijk nou eens, bedenk ik wat vertederd, er ligt nog wat eten klaar. (Thuis zie ik echter dat het verhaal iets anders in elkaar steekt. De prooi is namelijk grotendeels meegenomen door de eerste valk en er ligt echt niet veel meer als restant op de trommel).

Ik besluit dat ik nu snel naar huis moet om mijn gestelde doelen te kunnen halen.

Het verhaaltje is opnieuw kort. De drie kwarier die ik te besteden heb, gaan helemaal op aan DE wandeling. Eerst is er de verkenning van de toren. Daar zie ik een slechtvalk op het rechterraam zitten. Ik denk aan het zwarte masker te zien dat dit PA wel eens kan zijn. (Garantie-tot-de-deur).

Natuurlijk vallen de nieuwe camera's en -eindelijk- ook de behuizing voor de binnencamera op. De camera's zijn draaibaar, dat geeft veel nieuwe mogelijkheden maar ook een stricte naleving van de opgestelde regeltjes. Ook de bevestigingsbeugeks zien er stevig uit. Ik hoop dat ze inderdaad bestand zijn tegen de harde wind die ze daarboven te verduren zullen krijgen. Niets is zo erg als trillende beelden. Er is goed over nagedacht, dus ik hoop dat dit allemaal is ondervangen. Er is in ieder geval hard gewerkt door de mannen die toch wel een beetje straling hebben durven trotseren daar op dat dak. Ik kan me voorstellen dat wanneer er onverhoopt iets mis gaat met de beelden er niet meteen op het dak gegaan zal worden om de boel te herstellen. Ik denk dat we dat respect ook moeten hebben en dat niet van hen moeten verwachten.

De wandeling voert me naar de toren. Kiekjes omhoog en verder gaat het weer. Vlakbij het bruggetje zie ik een vogeltje op een wat typische manier tegen een boomstam vliegen. Meteen zie ik dat het een van mijn favorietjes is: de boomklever. Kiekerdekiek. 

Verder gaat het. Ik wandel naar de dam in de Snelle Loop. Het blijft een mooi gezicht hoe het water tussen de keien stroomt, hoe breed het riviertje lijkt en hoe mooi de toren in het water weerspiegelt. Verder gaat het. De slechtvalk op de toren zit er nog steeds. Ik kan dat zien bij het beruchte 8-uur boompje (zo genoemd vanwege de schaduw die de zon in de zomermaanden precies om acht uur van dit boompje werpt).

Verder gaat het. Het bos in. Even voordat ik in het bos verdwijn komt de zilverreiger met wat herrie aanvliegen. Dan gaat het het bos door. Geen hertjes, geen vogeltjes in het weiland achter het bos. Verder gaat het weer over het brede bospad. Dan opeens weer een klein vogeltje dat op een eigen manier tegen de boomstam omhoog kruipt: een boomkruiper? Het wat lange kromme snaveltje maakt de herkenning compleet. Verder maar weer, de drie kwartier zijn bijna om....

Terug op het spottersveldje zie ik daar opeens de beweging in de lucht. Stom toevallig omdat ik langs een koolmeesje dat ik aan het kieken ben heen kijk. Het is een slechtvalk. Snel controleer ik de lamp: zit er nog. Maar wanneer ik de valk weer probeer te "vangen" zit die opeens veel lager dan ik dacht. "Owww, wacht ff, de valk van de lamp is ook weg". Precies wanneer ik ze allebei in beeld heb, razendsnel het knopje op filmen schuif, rijdt de mountainbiker het veldje op. Hij groet en automatisch groet ik terug. Een milliseconde ben ik afgeleid, de valken zijn verdwenen, en ik... ik ben weg...

Eigenlijk hoef ik al niets meer te schrijven want de titel van het verhaaltje zegt eigenlijk alles al. Maar of deze toch weer wat cryptische omschrijving voldoende zal zijn om het voor eenieder duidelijk te maken wat ik te zeggen heb, dat kan ik me dan ook wel weer afvragen.

De ochtend is al veel verder verstreken dan ik bedoeld heb, maar sommige klusjes moeten nu eenmaal gedaan worden.

Er is ook wel goed nieuws te melden: de verlenging van het domein en de website is weer voor een jaartje geregeld. Eerder schreef ik al dat ik nog niet weet hoeveel verhaaltjes er dit jaar zullen volgen, maar dit is er dan in elk geval toch weer eentje. Toegegeven: veel zal ik niet kunnen optekenen want de ijzige kou, vooral veroorzaakt door de koude wind maakt zich al heel erg snel van me meester. 

Een das en handschoenen hadden kunnen helpen, maar ik heb er niet over nagedacht om die in de auto te gooien.

Wanneer ik de auto in de berm zet en een eerste verkennende blik op de toren werp, zie ik al dat er aan valken niet heel veel te spotten valt. Meteen bedenk ik dat het verhaaltje van vorige week niet compleet was.

Ik heb geschreven over de ravage in het bosje langs de Loop achter het spottersveld, maar ik heb er toen geen enkel plaatje van geschoten. Niet omdat ik daar niet aan dacht, maar meer omdat ik genoeg had van de trieste aanblik van al die omgevallen bomen. En juist dit stukje is het hardst getroffen door de veel krachtigere storm dan menigeen in de gaten had.

Een buizerd wordt verjaagd en ik maak er een paar plaatjes van. Het voelt als tenminste iets positiefs. Dan draai ik me om, maak nog een plaatje van de ravage in het korte pootje van het L-vormige bosje (gespiegeld) en loop dan terug naar het spottersveldje. Een meesje is me te snel af en dus mis ik het kieken van mijn eerste meesje van dit jaar.

In de verte komen twee mensen uit het bos. Een herder rent om hen heen. De hond is niet aangelijnd, dat zie ik van deze afstand ook zo. En dan opeens een vreemde reactie. De hond wordt ijlings teruggeroepen en de wandelaars keren om en gaan terug het bos in waar ze zojuist vandaan gekomen zijn. Ze hebben er behoorlijk de pas in en dan gaat er een belletje bij me rinkelen: het is niet voor het eerst dat ik met mijn verrekijker de indruk wek de boswachter te zijn. Hoewel mijn leren jas totaal niets heeft van een boswachtersjas, hebben mensen dat toch vaker gedacht. Ik volg hen met mijn kijker wanneer ze in korte tijd de Loop hebben overgestoken en nabij de omgevallen bomen bij de poel zijn. Geen hondenriem bij zich, zo lijkt het. 

Ik kan een vette grijns niet onderdrukken. Dan draai ik me om en stap in mijn auto. Onderweg zie ik nu pas de schade in het bos aan de andere kant van de weg van De Mortel naar Bakel. Triest...

Ik voel me vandaag een stuk beter dan de vorige weken en besluit daarom maar eens te profiteren van het heerlijke zonnetje. Onderweg naar De Mortel dus!

Er staan een rijtje auto's in de berm bij het veldje en ik vraag me af of ik misschien informatie heb gemist over een of andere Morteldag. Maar wanneer ik het veldje oploop en mijn "goedemorgen" wel beantwoord wordt maar er verder geen wederzijdse herkenning is, besluit ik mijn kijker maar eens aan het werk te zetten. Op de toren kan ik geen valk ontdekken en wanneer mijn kijker vervolgens wisselend van de berkentoppen naar de paaltjes glijdt die aan de kant van de Loop staan is er nog steeds niets dat mijn hart sneller doet kloppen. Maar dan op een van de pluimen die ooit een onderdeel van het nieuwe bos zal gaan zijn zit een vogeltje. Heel scherp kan ik het niet zien, maar ik denk aan een tapuitje. Wanneer ik nog eens inzoom om een focustrekkende stengel te ontwijken is het vogeltje al weg. Geelgorsjes laten zich zowel links als rechts van me horen. En ik hoor er nog een waavan ik me probeer te herinneren bij welk vogeltje dit geluidje hoort. Ik weet het niet.

De dames aan de picknicktafel beschrijven hun tinten grijze haarcolour. Niet direct een onderwerp dat mijn aandacht trekt. Wat ik van de gesprekken kan opmaken is dat de dames elkaar met regelmaat treffen. Wanneer ik mezelf oppep om toch de wandeling maar eens te gaan starten besluiten de dames hun rijwielen, auto's en busje op te gaan zoeken en binnen een paar tellen zijn ze in beide richtingen vertrokken. Ik verbaas me even dat zij geen enkel papiertje of andere afval op te ruimen hebben. Tevreden schraap ik mijn keel even en besluit dan ook zelf maar op pad te gaan. Voor de zekerheid stap ik toch in de auto en rij door naar de toren om pas daar mijn wandeling te beginnen.

In het water van de Loop is weinig zwemvee te vinden, ook geen kikkertjes of ander spul. Koolmeesjes lijken me uit te dagen door links en rechts de Loop over te vliegen wanneer ik te dicht in de buurt kom. Het water staat tevredenstellend hoog. Aan de achterkant ga ik eerst op zoek of ik een valk op de toren kan ontdekken, maar dat is niet het geval. Dan opeens hoor ik een roofvogel maar ik ben nog niet zeker of dit wel het geluid van een slechtvalk is. Er ontstaat wat onrust in de lucht en dan zie ik in de verte een vrij grote gedaante vliegen. Het is geen buizerd, is het een grote meeuw? Heel even flitst door me heen hoe ik jaren geleden eens een visarend heb gespot boven de Snelle Loop. Zou dit...? Dan vliegt er iets door mijn beeld. Was het een valk? Sjit het is maar een duif. Waar is het grote wezen in de lucht gebleven? Foetsie. Ik baal. Een beetje in gedachten verzonken loop ik naar de schuine oever van de Loop om de minder dan een procent kans dat de vogel daar is geland niet verloren te laten gaan. Niks helaas!

Een paar plaatjes van het bruin heldere water en dan keer ik terug naar de toren. Op het veldje zie ik een paar mensen zich installeren. Ik stap in mijn auto en rij er naartoe. Nog rijdend herken ik de twee dames. Margootje en Cyrion (ik zal het vast wel weer verkeerd schrijven). De hondjes zijn er ook weer bij en tot mijn grote geluk staan ze mij toe hun territorium te betreden.

We hebben heel wat te bepraten en ik hoor dat ik Corinne en haar man en Ari net moet hebben gemist. Dat is zonde, want zij heeft bericht over de tafel met kakelende vrouwen, en aangezien die er bij mijn aankomst nog zaten kon het elkaar missen inderdaad wel eens op een haar na zijn geweest. Ik hoor ook heel verdrietig nieuws. Het overlijden van een van je ouders is altijd verdrietig hoe oud ze ook hebben mogen worden. Het is niet aan mij om namen te noemen maar wie ik bedoel leest dit vanzelf wel: van harte gecondoleerd.

Ook buurvrouw Karin komt even op d'n buurt.

Omdat ik de valken nog niet heb gezien begint de kansberekening in me op te wellen dat ze mogelijk helemaal weg zijn om hun geluk elders te gaan beproeven? Dan zouden ze wel een toplocatie opgeven maar je weet maar nooit. Ik heb geen slechtvalkenhersens en -instincten. Maar dan hoor ik dat beide valken, zelfs inclusief derden nog met regelmaat zijn gezien.

Niet heel lang duurt het wanneer de eerste valk zich laat zien en dat wordt snel gevolgd door een optreden van de tweede. Er worden een paar kleine vluchtjes gemaakt waarvan er zowaar eentje lijkt op hofmakerij. Uiteindelijk is het de koektrommel die de bestemming wordt van wat ik de grootste valk schat en de balustrade van de onderste ring voor de andere. Die dan wel M zou moeten zijn al oogt ie wat bruinig.

Is het een sperwermannetje dat vrij laag van rechts van ons naar links toe vliegt met een klein prooitje in zijn pootje geklemd? Het zou zo maar eens kunnen.

De tijd vliegt. Thuis wacht er een hondje op me. Maar zoals zo vaak is een aangekondigd aanstaande vertrek nog geen echt vertrek. Anderhalf uur later dan gepland gaat mijn auto naar huis... en ik zit er in.

Kerstavond heb ik de vernieuwde website online gezet. Dat de dag erna het weer allerminst geschikt was voor een Mortelgang zint me niet. "Morgen zal het beter zijn", stelt mijn vrouw me gerust. En morgen is vandaag. De ruiten van mijn auto zijn stevig bevroren. Het is koud, maar ik omschrijf dit altijd als een "eerlijke" kou. Ik zie op tegen het ijsvrij maken van de ruiten. Coriena haalt me via facebook over de streep. "Ja, ik ga".

De valken zijn vanmorgen steeds actief geweest, zo weet ik inmiddels. Dat staat me wel aan. Het ijsvrij maken van de autoruiten is minder zwaar dan ik vooraf vreesde. Een paar minuutjes later zit ik in de auto en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik heb er echt veel zin in.

Voor me rijd iemand in een wel zeer gestaag "zondags" tempo. Normaal kan ik me daar wel aan ergeren, niemand hoeft van mij te hard te rijden, maar ga wel in het voorgeschreven tempo mits de omstandigheden dat toelaten. Het verpest mijn bui zeker niet en ik blijf gewoon op afstand. In mijn spiegel zie ik dat een ander zich er wel aan ergert, maar deze achtervolger slaat in de dorpskern van de Mortel linksaf.

In de berm bij het spottersveldje parkeer ik mijn voiture. Er hangt wat nevel laag boven de grond die het lastig maakt (zeker met het tegenlicht van de zon) om de overkant van de Snelle Loop te bekijken. Op de toren heb ik de valk dan allang in de hoge antenne zien zitten. Is de ander ook thuis? Ik zie er maar eentje.

De bankjes zijn nat en nog aangevroren, niet echt "zitbaar" dus, of ik zal een kouwe en natte kont krijgen. Dat gaan we niet doen. Ik tuur wat om me heen en hoor duidelijk het geluid van ganzen. Het duurt even voordat het tot me doordringt dat ze boven me vliegen. Ik verbaas me wat over de richting (noordwaarts) en wanneer ik even later het plaatje terugkijk schiet ik in de lach. Je zou zo maar kunnen denken dat er een slechtvalk juist in mijn richting komt vliegen, maar het is toch echt een gans die van me af vliegt.

Ik besluit om naar de toren te wandelen en dan te bepalen of ik een grote of een kleine wandeling aandurf. Het wordt een tusseninnetje. Ik steek via het bruggetje de Loop over. Helaas geen ijsvogeltje in het vizier. Het klappoortje lijkt niet veel meer nodig te hebben om een saloondeurtje te worden. Het hangt nog net tegen de portierpaal, maar er hoeft niet veel duwende vorst meer te komen of het poortje zal haar grip tegen de paal verliezen. Ik zie geen middelen om het provisorisch op te lossen en hoop maar dat het goed blijft gaan.

Vanaf het veld kan ik de valk op de grote antenne veel beter op de plaat vastleggen, maar het is er erg nat en drassig dus besluit ik mijn wandeling aan deze zijde van de Loop hiermee te stoppen en terug te keren naar gene zijde. Ik ga nu linksaf en zie in de verte de gestalte van de zilverreiger. Deze reiger zien we nu al zo lang dat we hem als vaste bewoner van het gebied beschouwen, iets wat een aantal jaren geleden een zeldzaamheid was. De mensen van natuurbeheer zijn dus wel degelijk bezig om resultaat te kweken met hun werk.

Opeens vliegt de reiger weg en ik verbaas me daar over. Ik heb me amper bewogen dus waarom zou ie van me schrikken? Maar dan zie ik opeens een kleine hond in de buurt van het bankje met het betonblok rondlopen. "Aha, ik ben dus onschuldig". Ik loop nu ook naar het bankje. Daar zie ik de wandelende baasjes van het hondje die me een goedemorgen wensen. Dat krijgen ze van me retour.

De zilverreiger strijkt neer bij een blauwe reiger en twee nijlganzen. De kudde Aberdeen Angus staat breeduit bij elkaar. Ik wurm me door het poortje, hmmm, ik ben wat aangekomen, merk ik en loop dan door naar een plek waar ik de toren aan de zijden die vanaf het spottersveldje niet te zien zijn kan bekijken. Ik kom niet verder dan één valk op de hoge antenne, maar die had ik al steeds in beeld.

Op een hoger deel van het eilandje tussen de gesplitste Loop is een recht stuk stijl afgegraven en er steekt een takje over. Een ideale plek voor een ijsvogeltje, bedenk ik tevreden. Dan draai ik om een maak aanstalten om terug te keren naar het spottersveldje. Er zit ondertussen een man op het betonblok, ik groet, maar krijg geen antwoord. Ook goed. Verderop herken ik Bas, de hond van Jan de jachtopziener. Jan blijft even op het bruggetje staan en lijkt me op te wachten. "Ik heb je lang niet meer gezien", begroet hij me. Ik leg hem uit dat ik inderdaad vanwege mijn gezondheid even verstek heb moeten laten gaan en hoe blij ik met trip van vandaag ben. We wandelen samen op naar Jan zijn auto, ondertussen vertelt Jan dat Piet ook gearriveerd is. Snel kijk ik naar het spottersveld en ben blij daar Piet te herkennen. Ik versnel mijn pas een beetje om naar Piet te gaan maar bedenk ter hoogte van de berk bij de brede poort van het veld dat het altijd zinvol is om daar even om te draaien om de toren te bekijken. Het blijkt een goede zet, want ik zie hoe er een slechtvalk op het rooster zit. Die zet er nog niet bij mijn aankomst. Zit de valk in de antenne ook nog op zijn plaats? Ja, dat wel, maar die klappert met de vleugels. Even opletten nu. Ik heb het teken goed geïnterpreteerd, de valk gooit de kont omhoog en.... vliegt weg. Onmiddellijk is daar ook de reactie van de valk op het rooster (ik vermoed VV) en beide valken verdwijnen noordwaarts.

De begroeting met Piet is hartelijk. We zijn allebei blij elkaar weer eens te zien. Piet wil me uitleggen waar de valken zitten, maar ontdekt dan pas dat de twee allebei weg zijn. Hij heeft teveel aandacht gehad voor het schillen van zijn appeltje en heeft alle actie daardoor gemist.

Maar we hoeven niet lang te wachten. Rap na elkaar naderen de twee valken de toren weer, waarbij de voorste uit ons zicht verdwijnt maar de tweede landt op de lage (nieuwere) antenne. Had die eerste prooi bij zich? we denken het wel. PA is de valk op de lage antenne en die laat zijn schooiende kreetje horen. We zijn er haast zeker van dat VV met prooi terugkeerde.

Het duurt even en dan schooit PA nog eens en vliegt vervolgens naar de achterkant waar VV vermeend met de prooi zit. Weer duurt het even en dan opeens zien we een valk via de achterkant naar de "hoek van de bovenste ring" vliegen. Het is PA die inderdaad met een prooitje of een deel van het prooitje op de ring zit. Zijn geschooi heeft kennelijk gewerkt. Mooie kerstgedachte toch?

In de bomen naast ons is opeens veel beweging. Er blijken wat staartmeesjes te zitten, maar ook koolmeesjes en nog wat ander klein spul laat zich zien. Ik ben zo dik tevreden met dit alles dat ik me betrap op een dikke smile. Toch wordt het tijd om huiswaarts te gaan. Dat doe ik met een vette glimlach op mijn tronie. Wow, heerlijk dit. Vrolijke Tweede Kerstdag u allen....

Wat een goed nieuws heeft BDL de slechtvalkenliefhebbers - en speciaal die van de Mortelvalken - ons deze week bezorgd: we krijgen weer levende beelden te zien, de start is 17 februari, dat is dus al heel snel.

Via Twitter worden dagelijks de soorten genoemd, elke dag een nieuwe soort en tevens hebben we kunnen zien dat het dus ook de slechtvalken van de TV toren van De Mortel zijn. Dat we even bijna op het verkeerde spoor zijn gebracht met de ooievaars, die op het gemeentehuis van Gemert zouden vertoeven (maar die zitten sinds jaar en dag op het gemeentehuis van Gennep, een paar tientallen kilometers verderop), vergeven we BDL graag.

Ik ga vandaag het feestje vieren, en waar? Wat dacht je?

Maar wanneer ik mijn auto parkeer zie ik direct dat de poort open staat. Verder staat er ook een oplegger met een graafmachine. Wat te voorbarig veronderstel ik de aansluiting van glasvezel naar HB weg 15.

Mijn kijker tuurt maar kan geen slechtvalken ontdekken. Zoals dan te doen gebruikelijk duurt het niet erg lang of ik ga op pad. De wind maakt het kouder dan de temperatuur doet vermoeden. Een das heb ik niet om, ik trek een handschoen aan mijn linkerhand, de rechterhad laat ik vrij voor de knop op mijn fototoestel. Op de oplegger lees ik dat hij van een rioolontstopper is. Mijn gedachte van de glasvezelaansluiting kan gevoegelijk de prullenbak in.

Op het terrein van de toren staat één auto. Ik loop verder en hoop zoals altijd op een ontmoeting met een ijsvogeltje en probeer me het geluidje van het mooie vogeltje voor de geest te halen. Het komt niet in me op, maar wanneer ik het hoor weet ik zeker dat ik het herken.

Halverwege de route langs de Snelle Loop trek ik de rits van mijn jas een beetje omlaag. Ik pak mijn mobiel en besluit via twitter de wereld op de hoogte te brengen van het werken in de toren en de afwezigheid van de valken aan de voorzijde. Twitter, ik gebruik het nog altijd om dit soort korte berichtjes te versturen. Helaas heeft Facebook het onmogelijk gemaakt om automatisch twitterberichtjes om te zetten naar facebookberichten. Uit woede hierover heb ik Facebook van mijn telefoon geknikkerd en eerlijk gezegd bevalt me dat uitstekend. Ik zie mijn facebookberichten nu alleen nog wanneer ik FB op mijn PC opstart en dat geeft enorm veel rust.

Aan de achterkant komt me een echtpaar tegemoet, we groeten en lopen door. Door de stevige wind kolkt de Loop een beetje en lijkt het water nog een stuk gestegen. Wat een uitstekend rust- en uitkijkplekje geeft dat boomstammetje over de Loop toch. Waar blijft het ijsvogelpaartje?

Ik draai me naar de toren en merk dat ook hier geen valk te vinden is. Maar in het bos trekt iets anders mijn aandacht. Het lijkt alsof sommige berkenbomen groen gemarkeerd zijn, maar dichterbij gekomen zie ik dat groen van een of andere afzetting achter het bos is.

Ik ga weer terug en kiek het enige vogeltje dat ik goed te zien krijg: een koolmeesje. Ik loop terug naar het spottersveldje en zie dat de situatie op de toren ongewijzigd is, behalve dan dat het wat harder is gaan regenen. Langs de kant van de weg zijn de oranje schermen voor de opvang van amfibieën al geplaatst. Het regent nu nog wat harder en ik heb geen zin om in de emmers te gaan kijken. 

Nee, het is voor nu even klaar voor vandaag. Via twitter word ik op de hoogte gebracht van het feit dat het dievengilde op strooptocht is geweest en vannacht in diverse bedrijfsbussen door heel Gemert verspreid heeft ingebroken....

Een paar plaatjes...