Iets voor half negen sta ik bij de kapper op de stoep. De deur staat uitnodigend open hoewel de kapper strikt pas om half negen begint. Binnen blijkt dat twee heren me voor zijn. Ik reken snel uit dat ik dus over een uurtje weer buiten zal staan. De timing klopt precies en dus is er tijd zat om nog een koffie te pakken en dan mijn spullen voor een Morteling bij elkaar te graaien. Uit voorzorg gaat toch ook de jas maar mee, want het blijkt iets frisser dan ik had gehoopt.

Even later sta ik op een welbekend spottersveld. Ik merk dat er iets is veranderd aan mijn vaste patroon. Het is niet meer eerst de toren die gescand wordt, maar eerst de omgeving en dat blijkt een goede keuze. Bij de Loop staat iets wits dat de moeite waard is om even goed te bekijken. Ik ga op de tafel staan en zie tot mijn genoegen dat er een ooievaar in de Loop staat. Kijk, zo vaak zien we die niet bij De Mortel. In de buurt van de poel hoor ik een flinke groep keuvelende vrouwenstemmen. Ik hoop dat ze ooievaar er niet mee verstoren, maar die schrijdt rustig verder langs de kant van het water. Bij het achtuurboompje besluit de vogel statig aan mijn kant van de Loop verder te gaan en verdwijnt dan al gauw achter de oeverbekleding. Even later doemt de uiver op in de pas gemaaide wei bij de boer. Op de toren een bijna vertrouwd beeld: jonkie op de koektrommel onder de ring en ouder op de lamp een stukkie daaronder. Ik waag me er niet aan om te zeggen wie dit is, want het is te lastig om het onderscheid te zien.

Geen hagedisjes deze keer. De wind en een redelijk betrokken lucht met een grauw wolkendek doet me besluiten om toch maar eventjes de jas uit de auto te pakken. Terwijl ik die pak, bedenk ik dat een wandeling ook wel weer eens lekker is. Bovendien zijn dat die calorietjes die er ongemerkt afgaan. Voor het zware werk sport ik, maar dat heeft dit keer maar heel moeizaam tot een gewichtsafname geleid. Toch ben ik in hoera-stemming want mijn doorzettingsvermogen heeft ervoor gezorgd dat ondanks tegenslagen mijn bmi sinds gisteren uit het donkerrood is geraakt.

Drie weken later dan ik had gepland, maar nu is mijn doel voor het einde van het jaar opeens toch weer in handbereik. Maar goed, daar hebben we het nu niet over. Ik kuier langs de toren het bos in en eigenlijk gewoon uit routinematige gewoonte wacht ik even wanneer ik bijna het paadje langs de Loop heb bereikt en tuur even naar de oversteek bij de zandhoop. Mijn gehoor vertelt me deze keer niks, maar mijn slechte ogen nemen toch maar mooi een zekere beweging waar. Mijn verrekijker doet de rest: er zit een ijsvogeltje in een struikje langs de Loop. Ik zie het duiken en terugkeren, dan weer een ander beginnend boompje bezoekend en weer een herhaling van het proces. Ik leun tegen een boompje en probeer het te filmen. Het lukt. Terwijl ik film duikt het vogeltje weer, maar ik kan niet ontdekken waar het blijft en dus wandel ik maar verder.

Aan de andere kant van de Loop houd ik natuurlijk de bosjes langs de oevers goed in de gaten en weer ontdek ik het ijsvogeltje. Dan komt er iemand uit het bos en is het schuwe vogeltje gevlogen. Het verbaast me enorm dat ik zo dichtbij heb kunnen komen en dat iemand die veel verder weg was wel tot een vlucht heeft geleid.

Verder gaat het. Ik wil een kijkje gaan nemen over de weilanden en velden achter het bos aan de andere kant van de Loop en zet aan naar het paadje recht tegenover het spottersveld. Aan de achterkant (niet te verwarren met de achterkant van de toren) zie ik wel veel kraaiengespuis maar verder niet veel bijzonders. Maar links in de verte zie ik wel weer de ooievaar. Hoor ik iets bij de toren? Ik besluit op onderzoek uit te gaan door zo snel mogelijk terug te keren op de scheidingslijn tussen weiland en veld. Ik hoor nu niets bijzonders, maar ik zie het karretje van Piet naderen. Ik besluit terug te wandelen. Weer zie ik het ijsvogeltje zitten. Piet, die aan de andere kant staat tuurt naar dezelfde plek. Maar kan het ijsvogeltje nooit zien zitten. Piet komt dichterbij maar dan komt er opnieuw een niets vermoedende wandelaar uit het bos. Tsjiep, weg is het ijsvogeltje.

Ik wijs Piet op de ooievaar die nog steeds vlakbij de boerderij paradeert. De huispoes zit vlakbij en slaat deze ook voor hem vreemde vogel gade. We lopen terug naar het spottersveld waar ondertussen Gerrit ook is gearriveerd. Behalve dat de valken even gevlogen hebben en de jonkie roodborsttapuitjes zich nog even vlakbij laten zien is het mooiste wel geweest.

Twaalf uur geweest: tijd voor de gebakken eikes. Deze keer met een garnituur van een klein slaatje, gewervelde augurkjes, zilveruitjes en beetje sambal erbij. Hmmm dat gaat lekker smaken! 

(later misschien nog een filmpje erbij)

De carnavalsactiviteiten zitten er voor ons wel weer zo'n beetje op. Kon ik er vroeger maar geen genoeg van krijgen, met de jaren is de zin om ook op dinsdag nog te gaan wel een beetje weggeëbt. Mooie gelegenheid om de valken even te volgen. Op de webcams zie ik twee paringen. Op facebook en BDL doe ik mijn verslag, maar ik heb dan al lang de beslissing genomen dat er vandaag geMorteld zal gaan worden.

Een test om te kijken of twitterberichtjes nu ook vanzelf door gaan naar facebook levert het gewenste resultaat op. Vanaf het spottersveldje kan ik het eenvoudigste een tweet versturen. Goed om te weten dat die dus vanzelf ook naar facebook gaat.

Op het spottersveldje zit Gerrit E en staat Piet uit Lieshout. Ze wijzen me naar een vink die in de boom zit waaronder ik mijn auto heb staan. "Die heeft een witte staart", wijst Piet. Nog geen eens helemaal stilstaand zet ik mijn camera voor mijn ogen en knip ik. Precies op tijd, want meteen verplaatst de "witstaartvink" zich.

Op de toren zit nog steeds één valk op de antenne. Voordat ik vertrok hebben beide valken er een poos naast elkaar gezeten. Door de heren word ik bijgepraat over de reden voor vertrek: een derde valk waagde zich in de buurt. "Die is weggebracht", zo verneem ik.

Er stopt nog een auto. Het zijn Arie en José (Sazoe). Zeven buizerds doemen op naast de toren. Even is er de discussie of het er zes of zeven zijn. "Zeven", houd ik vol. José valt me bij. "Zes", tellen de anderen. "Zeven, tel ik hardop". Ik heb gelijk, het zijn er zeven.

Een sperwer waagt zich voor de toren langs. En dan opeens horen Piet en ik dat hoge piepje. "Van rechts naar links boven de Loop", zegt mijn gehoor me. Piet roept het uit, waar ik ook aan denk: ijsvogeltje. We hebben het er even daarvoor nog over gehad. We hebben het al maanden niet meer gehoord of gezien. We volgen de Loop maar het ijsvogeltje lijkt verdwenen. Dan wijst Piet naar het zogenaamde "achtuurboompje". Daar zit het!!!!

"Ijsvogeltje", roepen we even achterom, zodat de anderen het ook kunnen zoeken. Ook Els en Sjef komen aanrijden. Een mooi groepje bij elkaar die gelukkig het ijsvogeltje ook weer eens zien.

Waarom het achtuurboompje zo door mij genoemd wordt? In de tijd dat de zon hoger en hoger gaat staan (zeg maar wanneer de jonkies gaan uitvliegen) dan schijnt precies om 20:00 uur de zon achter de toren, zodat de schaduw van de toren over het boompje glijdt. Even later zakt de zon dan achter de bossen weg en treedt de schemering in.

Het is VV die op de bovenste hark van de hoge antenne zit. het is PA die aan komt vliegen. En die zet koers naar... "daar komt een wip", zo voorspel ik. Gerrit E heeft al de hele morgen klaar gezeten om zo'n moment vast te leggen, maar nu op het ultieme moment staat zijn scoop op de ijsvogel gericht. Natuurlijk zien we de wip, maar Gerrit niet. 

Het ijsvogeltje hupt een paar keer van het ene takje naar het andere en van het ene paaltje naar het andere. Dan is het weg. Ondertussen horen we anderen zeggen dat er weer een derde valk passeert, maar even achteloos van ijsvogel naar de toren omhoog kijkend zie ik weer een sperwer. Ik neem aan dat die bedoeld wordt en draai me weer om naar het ijsvogeltje. Dat is nu weg, maar de valken zijn nu ook buiten beeld. Piet en ik blijven over, de anderen gaan weg of gaan wandelen. Gerrit (zonder E) komt ook even kijken. We vertellen hem van het ijsvogeltje, maar dat laat zich zelf nog een keertje zien. De valken blijven erg lang weg. Eigenlijk tegen beter weten in kijk ik plichtmatig even op mijn telefoon naar de refreshbeelden. "Huh, er zit er eentje in de nestkast", vertel ik de anderen. Piet verklaart me voor gek. Gerrit is iets bedachtzamer met het toewijzen van een geestelijke beperking naar mijn persoontje toe. Ik laat hem de beelden zien. Door een stukje de weg op te lopen (van de toren af) kan ik iets beter in de nestkast kijken. Maar precies wanneer ik de valk zie zitten, hupt deze op het rooster om even later razendsnel achter een voor ons onzichtbaar doel aan te gaan.

Weer duurt het lang voordat er weer iets te zien is. Het is me genoeg voor vandaag en ook de anderen stappen op.

Ik ben al een paar dagen op zoek naar antwoorden op prangende vragen, want zoals meestal is de Vogelbescherming niet zo scheutig met info over Beleef De Lente.

Wat ik wil weten is a: of de slechtvalken weer mee mogen doen en b: of dat ook weer de Mortelvalken zullen zijn. Vraag c: wanneer het precies gaat starten is dan van ondergeschikt belang.

Om die reden volg ik af en toe de beelden op het Ustream-kanaal van VWG, dat een paar dagen on air was, maar nu alweer enkele dagen niet. De meeste info die ik kan vinden is de chat die vooral door Maria48 wordt gevuld, maar mij bewijst dat de valken er uberhaupt nog zijn. Ook de refresh staat alweer even stil. Blijft NK, maar ook daar heb ik de laatste weken niet veel geluk wanneer ik even kijk.

Mijn laatste twee bezoekjes zijn rampzalig geweest, niet alleen heb ik de valken niet gezien, maar het ergste is de onmetelijke schade aan de bossen. Ik neem me voor om vanmiddag alleen voor het positieve te gaan. Op NK heb ik gezien (en daar op de chat van Ustream ook verslag van gedaan) dat de valken er zijn en dat er iets aan de hand schijnt te zijn.

Nog even wat zakelijke handelingen, en natuurlijk even spieken naar de 3000 meter in Korea. Wow, daar wordt je vanzelf lyrisch van: Goud, Zilver, Zilver, Brons. Vier stuks Mr President, wie is er nu First?

Op weg naar De Mortel zit ik achter een carnavalswagen, door een trekker aangedreven gaat het niet al te hard. De aard van de wagen doet mij vermoeden dat het een bonke-bonke wagen zal zijn. (En dan heb ik het niet over de Bonkevaart)

Voorbij De Mortel scheur ik hem toch even voorbij om even later eenzaam in de berm bij het spottersveldje uit te stappen. Ik hoor de nijlganzen aan de andere kant van de Loop wel, maar ik wil eerst de stand van zaken op de toren in me opnemen. En dat is een teleurstelling: alweer geen enkele valk te zien! Ik kan een voorzichtige vloek niet onderdrukken. Dan maar even kijken naar de nijlganzen maar die blijken letterlijk gevlogen. Maar daar zie ik ze weer. Zo'n beetje voor de toren langs draaien ze richting de Loop terug en komen me dan op afstand voorbij. Het plaatje schiet ik wat achteloos.

Ik blijf niet wachten op wat komen gaat en zet meteen de wandeling naar de achterkant van de toren in. De reiger achter de zandhoop laat ik maar voor wat ie is en verder gaat het langs de Loop. Verderop schrikken twee reigers op. Het is een zilverreiger en een blauwe reiger. Ik snap niet goed waarom ze voor mij op deze afstand al opvliegen. Even later zie ik dat twee mensen met twee honden bij het betonblok zijn gaan zitten en dat verklaart meer.

Met een korte "eujj" wordt over en weer gegroet en dan slinger ik me door het poortje. Ik loop een eindje door en draai me dan naar de toren, "waar zitten ze?" Maar ze zitten helemaal nergens. Het valt me enorm tegen, maar ik zie dat de afgebroken boomtoppen het zicht op de toren wel iets makkelijker maken. Dat is dan maar positief te noemen.

Ik loop terug en ga even bij het betonblok staan. Het zonnetje schijnt best fel en laag. Het is een beetje op de gok of ik beide reigers in beeld heb, maar ik schiet mijn plaatje. (Later zal blijken dat dit plaatje nog een geheel onverwacht ander vogeltje in beeld heeft gezet).

Ik klim over het bruggetje en loop over het drassige veld in de richting van het weiland. Ik heb me zo voorgenomen om niets meer van de omgevallen bomen in beeld te nemen, maar wanneer ik zie met wat voor domino-effect deze reuzen tegen de vlakte zijn gegaan, kan ik niet anders dan even het slootje over te steken en van dichtbij te gaan kijken. En dan... dan hoor ik de valken. Weg sentiment, terug het veld op, naar de valken die ik zo gemist heb.

De eerste kan ik nog net in beeld nemen wanneer de pootjes gestrekt worden om de landing op de hoge antenne in te zetten. Mooi is dit toch. Dan de ander die een rondje maakt en dan op het rooster lijkt te landen. Ik versnel mijn pas om naar het achtuurboompje te lopen vanwaar de nestkast goed zichtbaar is. De schaduwval maakt het lastig om te kieken, maar de valk zit er toch echt. Een tweede plaatje laat het beter zien. En dan... is de valk daar weg. 

Het duurt niet lang of ik zie waar de tweede valk gebleven is: een etage hoger bij de kleine antenne. Ik besluit er een filmpje aan te wagen. 

Dan loop ik terug naar de bosrand en besluit ook hier een filmpje te maken van de ravage die ik voorbijwandelend in beeld neem. Geen foto kan dit beter in beeld brengen. Ik probeer het positieve te benoemen, maar kom daar niet zo ver mee. Ik loop terug zet de valken nog even beide op de foto en wil dan gaan vertrekken, maar dan zie ik voor het zo beschadigde winkelhaak bosje achter het spottersveldje een buizerd laag vliegen. Zo laag dat ik de landing niet kan zien, maar ik weet dat ie er ergens moet zijn. De buizerd blijkt inderdaad te zijn geland en zit fraai in de zon bij de Loop. Na diverse plaatjes gemaakt te hebben vliegt ie plotseling op en gaat nog mooier in beeld zitten. Dat is het toetje van de dag.

De acht kilometers naar huis leg ik met een grijns op mijn gezicht af. Mooie dag. Vanavond komt Tijn, onze kleine trots, logeren. Wat wil ik nog meer....

...

Mijn vaste lezers hoef ik het niet uit te leggen dat ik maar weinig Morteltijd heb gehad in de afgelopen weken. En als ik dan toch even de kans had om te gaan was er geen ruimte meer voor het maken van een verhaaltje.

Toch valt er best wel wat te melden, al zul je zien dat het bitterweinig over de slechtvalken zal gaan. Waarom niet? 

Dit nest is het minst interessante dat ik in al die jaren dat ik ze volg heb meegemaakt. Vier kids, dus zes valken en wat krijgen de spotters voorgeschoteld? Helemaal niks. Zelfs het kuikenloze jaar bood meer. 

Ben ik dan telkens op het verkeerde moment gaan spotten? Neen, zeggen mijn collegaspotters. Ze zijn gewoon veel minder zichtbaar en als ze er al zijn, zitten ze meestal of op het dak of ergens anders buiten beeld van de spotplaatsen.

Verwend als we zijn rekenen we ook op minstens zoveel moois als vorig jaar en liefst nog een beetje meer, maar dit jaar is het ronduit *** (dit is een interactief verhaal, dus vul op de sterretjes maar een eigen drieletterig woord in).

Uitgemopperd? Ja, ik ben mijn frustraties alweer kwijt.

Ik zal mijn waarnemingen van donderdagavond, vrijdagmiddag en zondagmiddag in dit verhaaltje bundelen. Waarbij ik het me makkelijk maak door het facebookverslagje van de donderdagavond hier klakkeloos in te kopiëren.

"Dit heeft me geraakt: eerst die prachtige zwanen in de Snelle Loop en dan boven hen zwaar geronk van een overvliegend militair transportvliegtuig met vier motoren en twee extra brandstoftanks die oostwaarts vliegt.... een hercules dus."

Het gaat er over dat ik donderdagavond staande op het spottersveldje plotseling een statige witte gedaante in de Snelle Loop zag zwemmen, het bleek een prachtige zwaan die nabij het "achtuurboompje" ronddobberde en opeens onder het prikkeldraad door terugzwom naar het deel dat vanaf het spottersveldje niet te zien valt. Ik besloot voorbij aan de toren naar de poort van het veld te lopen om te zien of ik de zwaan in de verte nog zou kunnen zien. Wat ik toen zag was niet alleen moederzwaan, maar ook nog eens zeven prachtige grijze jonkies. Het werd allemaal nog meer bijzonder toen de zwanen omkeerden en over hen heen het zware geronk van de hercules klonk die de volgende lading met stoffelijke overschotten van vlucht MH17 ging ophalen.

Filmpje van donderdagavond:

Vrijdagochtend besloot ik me een beetje rust te gunnen voordat zaterdag de grote containerstortactie zou gaan beginnen bij het ruimen van mijn ouders' huis.

Het zou een flinke wandeling gaan worden met een opvallende rol van met name een zilverreiger en een zwarte kat die op strooptocht was en opeens die grote menselijke gestalte waarnam, waardoor hij het op een rennen zette. Opnieuw konden de slechtvalken me niet tot opwinding brengen. Des te opvallender de diverse plukplaatsen die ik in de bossen rond de toren aantrof. Steeds sterker is het vermoeden dat de valken veeltijds in de bossen verblijven, vooral als het erg warm is.

En tenslotte de dag van vandaag. Waarbij ik opvallend genoeg wel eerst het spottersveldje betreed, de omgeving scan, maar waarbij ik (achteraf toch ook tot mijn eigen verbazing) vergeet om de toren in de speurtocht mee te nemen. 

Ik stap in mij auto om die een stukje verder (bij de toren) te parkeren. Ik neem wel mijn rugzak mee, maar het stoeltje laat ik in de auto en mijn statief heb ik geeneens bij me. Bij het wildpoortje aan de achterkant ligt een groot betonblok en daarbij staat een bankje. Omdat ik niet ver van me vandaan minstens één buizerd hoor, besluit ik daar voorzichtig naar op zoek te gaan. Tot mijn grote vreugde ontdek ik hem in de kale boom waar eerder al een paar keer juveniele slechtvalken hebben gezeten. Nog groter wordt mijn vreugde wanneer een tweede buizerd in dezelfde boom landt. Mijn camera schiet gehaast enkele plaatjes. Dan klapwiekt de bovenste buizerd. Blijft ie zitten? Even lijkt het daar op, maar dan zoeft de groe roofvogel met twee machtige klappen om in een boom ietsje verderop te gaan zitten. Ik heb onthouden waar dat is, maar zelfs met de kijker in de hand is het moeilijk om hem tussen het gebladerte te zien zitten. Dan zie ik hoe ook de tweede buizerd in dezelfde boom vliegt en weer onthoud ik de plek. De plaatjes maak ik bijna blindelings, maar ik heb ze er wel degelijk op staan. Dan vertrekken de twee buizerds om ergens achter hetzelfde bos te gaan zitten.

Een reiger in de Loop trekt mijn aandacht evenals twee beekjuffertjes die vlakbij me onophoudelijk achter elkaar aan dwarrelen. Door hun vlugge vleugelslag lijkt het wel of er vliegende kruisjes boven de Loop hangen. Buizerds schijnen boven het bosje van het eilandje voor me te hangen want de reiger houdt hen scherp in de gaten. Dan opeens zegt er iemand achter me wat. Ik schrik me een hoedje en vertel Piet (hij is het) dat ie geluk heeft gehad dat ie niet op een metertje achter me heeft gestaan omdat ie geheid een klap tegen zijn kop gekregen had. Niet omdat ik zo agressief ben, maar omdat dit - al vaker gebleken - een schrikreactie van me is.

Piet vraagt of ik de buizerds gezien heb, want die heeft ie gehoord. Ik begin te lachen en vertel over de plaatjes die ik zojuist gemaakt heb. Of ik soms ook het ijsvogeltje heb gezien, want ook dat meent Piet gehoord te hebben. Dat moet ik helaas ontkennen, ik heb geen ijsvogeltje gezien en ook niet gehoord. Maar dat wordt snel anders. Ik zie een oranje met blauw vogeltje op ons af komen, het zwenkt komende vanaf rechts over de linker loop langs ons heen richting het bruggetje. Wat later komt het terug en gaat zelfs heel even op een tak vlakbij ons zitten. Dan ziet het ons en vliegt het een stukje verder waar we het op een takje zien zitten.

Om het verhaal compleet te maken is daar dan ook nog de grote bonte specht die in een berkje vlak voor ons gaat zitten en zich in alle rust op de foto laat zetten.

De slechtvalken schijnen nu jaloers te worden en proberen onze aandacht te trekken. We nemen niet eens de moeite.....

Het was nog donker toen ik mijn ochtendwandeling met Wisky maakte. En het natte wegdek was hier en daar nog gevaarlijk glad. Ik was gewaarschuwd, nog even niet gaan Mortelen, gewoon nog even een paar uurtjes geduld hebben.

Het gaat droogblijven voorlopig, dus wanneer het zonnetje doorkomt dan is dat het juiste moment. Het is al februari en de jaarteller staat nog maar op één. Hoog tijd dus voor het tweede bezoek.

Een eindje over elf sta ik dan met mijn kijker omhoog gericht, de toren te scannen. Maar ik kan turen tot ik een ons weeg, geen enkel plekje toont me een slechtvalk. Mijn toch al niet zo hoge vertrouwen dat we met zijn allen naar de slechtvalken van De Mortel mogen gaan kijken over een paar weekjes daalt nog een stukje meer. Als ze zich niet laten zien....

Ik besluit maar eens naar de achterkant te wandelen. Niet dat ik daar echt veel van verwacht (de voorkant is nu immers warmer), maar om het toch maar zeker te kunnen weten.

Er zijn veel wandelaars, en hoewel ik dat wel leuk vind, betekent dat ook vaak dat bijvoorbeeld een ijsvogeltje dan al gevlogen is. Het is toch al erg rustig in het bos en daarbuiten.

Ik stoom op tot aan de vistrap met de omgevallen boomstam er over heen. Dit moet straks toch absoluut een geweldig stekje zijn voor een ijsvogeltje, hoop ik haast hardop mompelend. Dan draai ik me naar de toren. Zie ik iets? Absoluut niet. In de lucht dan? Ik tuur en tuur, ik draai een rondje om mijn as, maar geen slechtvalk in de lucht, sterker nog, aan deze kant hoor ik weliswaar een groene en een bonte specht, maar ik zie niets meer dan een paar kraaien.

Dan maar weer terug. Ik langs de Loop is er amper een vogeltje te horen, om maar niet eens over zien te spreken. Omdat er voor me weer een paar wandelaars het poortje met een klap dicht laten vallen, besluit ik het goede voorbeeld maar te geven en allereerst geruisloos over het bruggetje te lopen en vervolgens door het poortje te gaan en dan heel zachtjes dicht te maken. "Zo iedereen, hebben jullie het gehoord, zo maak je een poortje dicht!" Ik murmel het en verwacht niet dat iemand het hoort. Mensen na mij, sluiten het poortje met een zacht klapje. "Werkt het?"

Ik loop eerst even naar de grote poel. Er staat een laagje wit ijs op, maar langs de kanten is het los. Dat is fopijs, weet ik al. Dan gaat het naar de oversteekplaats. Molshopen genoeg, geen verse koeievlaaien, het water perst zich over en tussen de stenen door. Wat is dit toch een mooi schouwspel. Op de toren? Niks te zien.

Ik ga verder naar het achtuurboompje wanneer ik opeens drukte in de lucht zie. Een hele kudde duiven stuift alle kanten op. Ik probeer in de drukte te ontdekken of er een slechtvalk tussen vliegt, maar helaas dat lukt me niet. Wel zie ik dan de buizerd die ik al even hoorde aan de achterkant van het bosje naast me. Met een paar klappen met de vleugels zweeft de buizerd naar een berk aan de rand van het "omgevallen bosje". Het is het bosje dat je bij het inrijden van de HB-weg vanuit de weg De Mortel / Bakel links achter het veld dat vaak voor de mais bestemd is en soms ook een jaar braak ligt ziet liggen. Bij de zware storm van vorig jaar is het merendeel van de bomen daar als dominosteentjes tegen elkaar afgeknakt.

Ik maak een paar foto's van de buizerd en kijk dan weer eens omhoog naar de toren. En dan zit daar zomaar ineens die slechtvalk op de kabel van de bovenste hark van de grote antenne. De valk is in gesprek. Het is duidelijk te horen, maar waar is nu die andere? Opeens zie ik bij de kleine antenne iets bewegen. Bingo, dat is nummer twee. Ik ga op pad om de valken zodadelijk vanaf de HB-weg beter te kunnen bekijken. De wandeling lijkt lang te duren. Iets voorbij de zandhoop en de oversteekplek stop ik even om te zien of de antenne-valk er nog zit. Helaas, zonder iets te zeggen is de valk verdwenen. Wanneer ik even later iets voorbij de toren op de HB weg sta, zie ik ook de andere valk niet meer. Ik wil teruglopen naar het spottersveldje, maar iets zegt me dat ik me nog even moet omdraaien naar de toren. Hoog in de lucht zie ik de valk, achter de berken langs de weg verdwijnend. Tempo omhoog en snel terug naar de spotplaats. De valk zit weer op de antenne, de ander zie ik niet meer. Maar vanwege de conversatie tussen de twee vermoed ik de valk nog steeds ergens in de buurt van het dak.

Op het spottersveldje richt ik mijn camera op de valk in de antenne. De valk leunt ietsje voorover, slaat één keer met de vleugels en ik knip.... raak... precies het vertrekmoment heb ik in beeld. Dat zijn de mooiste plaatjes mits enigszins scherp. Ik probeer de valk te volgen maar deze verdwijnt achter de bomen naast me. Ik zoek in de lucht maar die blijft leeg en dan... opeens zie ik de tweede (?) valk vanaf het dak van de toren in dezelfde richting vertrekken. Het gaat richting De Mortel. Ik blijf nog heel even om een snelle terugkomst waar te nemen, maar de valken blijven even weg. Dan ga ik zelf ook maar eens richting De Mortel... naar huis.

Het zuiden is in de ban van Carnaval en het moet gezegd dat ik, wat minder dan in onze jonge jaren, nog altijd graag van de partij ben. Toch ben ik niet zo van het uitslapen, dus vanmorgen was ik er vroeg genoeg bij om ten eerste te zien hoe V voor de eerste keer in de nestkast overnacht heeft, en hoe (wat aan de late kant) een speciale wipwap op de wiphoek gemaakt werd, waarbij de wiphoekcam keurig registreerde hoe M in een fraaie achteruitgang na zijn daad weer wegvloog.

Ik voel me topfit en het is meer dan twaalf uur geleden dat ik gedronken heb, ik heb goed gegeten en geslapen dus ben ik ook fit genoeg voor wat uitwaaien in De Mortel. Wisky heeft zijn ochtendwandeling al lekker gemaakt en ligt languit op de bank. We voelden onderweg nog wel wat druppeltjes maar het was de harde wind die overheerste.

Na de auto bepakt te hebben en de das die er nog in ligt netjes op de voorbank te hebben gelaten vertrekken we naar de Mortel. Mijn auto blijft geduldig wachten terwijl ik het veldje betreedt.

Ik zie een valk in de lucht. Waar deze valk blijft weet ik niet zeker, maar even later ontdek ik een valk op het rooster en een valk in de hoge antenne op een vreemde plaats op een krul in een kabel. Hoewel goed in beeld, toch ook makkelijk te missen dat er daar een valk zit.

Opeens verlaat de nestvalk het rooster en zie ik opeens twee valken in de lucht, meteen gaat mijn blik naar de antenne: drie stuks. Ik zie nog één valk vliegen en die volg ik: naar het rooster. De ander ben ik kwijt. Dat moet juist de vreemdeling zijn geweest. Het ging zo snel dat de derde ongetwijfeld meteen gevlucht is.

Ik loop nu richting de toren. De kou valt me wat tegen, de wind waait tussen de kraag en de rits door en maakt mijn keel koud. Ik wil proberen te ontdekken wie de valk op de krul in de antenne is. Ik vermoed dat het V is.

Het weer is te grauw en maakt de valk te zwart. Dan valt me het boompje op: De stam is gespleten en een van de twee uitlopers is volledig gebroken. Het staat overeind maar kan zo maar naar beneden schuiven. Je moet daar dan bepaald niet onder zitten te poepen!  Ik loop naar het bruggetje en probeer nogmaals om een berichtje naar de chat te sturen. Geen internet. Staat het uit? Is er een storing? Ik heb geen zin om dat hier uit te zoeken en ga nu eerst het bruggetje over. Een paar eenden zijn het daar niet mee eens. In het bos hoor ik een buizerd die het aan de stok heeft met kraaien. Ik loop naar het achtuurboompje en zie hoe vermoedelijk M op het rooster zit. Dat valk in de krul is weg.

Ik loop door naar de achterkant van de toren. Zie eerst hoe de kudde Angussen met een paar kalfjes uitgebreid is. Ik tel alles bij elkaar ongeveer 16 Angussen waarvan zo'n viertal kalveren waaronder twee nog ongenummerde kleintjes. Opvallend is er slechts één rode Angus de andere zijn met recht Black Angussen te noemen. Even denk en hoop ik een ijsvogeltje te zien zitten maar een wiebelend verdord plukje bladeren neemt me in de maling. 

Ik draai me om naar de toren en speur. Mijn ogen glijden van ring naar ring omhoog. Op de betonnen dakrand zit ze, het moet haast V zijn. Precies voor een paaltje van de omheining bij de kleine antenne aan de linkerkant (waar de grote antenne rechts is)

Na een paar foto's gemaakt te hebben ga ik terug langs de Loop. Een vliegtuig overstemt het gehak van de bonte specht, die kan ik zo echt niet vinden. Ik loop door. De buizerd heeft het druk met de kraaien. Verder gaat het. Onder de toren kijk ik omhoog. Hier kan ik nog niets zien, terug naar het spottersveldje. Gadmegaar, het is fris hoor. Ah de valk op het rooster zit er nog. Dus zal V nog wel aan de achterkant zitten? Hee, daar zit er weer een in de krul van de hoge antenne. Dan zal V zich toch verplaatst hebben. Ik loop even naar de paddenemmers. Behalve een paar blaadjes en een "krôtje" (denneappel) niks te vinden.

Dan maar weer een blik op de toren. Daar is opeens een hoop actie: de valk op het rooster (M?) gaat zo te zien op jacht richting De Mortel. Het duurt even en dan is de valk opeens weer terug. Opnieuw vertrekt hij, ditmaal feller, vanaf het rooster, nu de andere kant op (zeg maar Helmond), en dan is daar nog een valk. Is het baltsen? Schoonvliegen? Nee, niet helemaal. En wat is dat dan? Mijn kijker vangt opeens nog een gestalte op: dat is er ook een. Drie valken? Jawel, het zijn er weer drie. Opnieuw wordt er uitgeleide gedaan zonder dat er sprake is van strijd. Wandelaars passeren me en leiden me net een seconde af. Weg zijn de drie valken. Ik kan ze niet meer vinden. Dan wint de frisse wind het van de wil om nog even te blijven....

Op herhaling

De komende dagen / weken zal het Mortelen niet aan mij besteed zijn. Het hoogtepunt van het slechtvalkenseizoen zal ik helaas voor een groot deel moeten missen. En omdat ik mezelf daar erg om betreur ben ik vandaag, nu het nog even kan, maar liefst twee keer naar De Mortel gereden.

Een groot verhaal kan ik er niet van maken. Ten eerste omdat er niet zo heel veel te vertellen valt en ten tweede omdat de tijd me alweer ontbreekt om er veel over op te schrijven.

Het ochtend bezoek (van elf tot twaalf) is toch wel bijzonder, want het verblijf op het spottersveldje zal niet veel meer dan vijf minuten bedragen, maar daarna begint een voettocht die me zeker geen spijt zal opleveren.

Om één of andere reden besluit ik dus vrijwel meteen naar de achterkant te lopen. Bij het bruggetje ben ik even voorzichtig en tuur ik naar het einde van het bos waar we het ijsvogeltje met regelmatig zien. Dit keer ontbreekt het en ik stap met versnelde pas voorwaarts. En dan opeens raast er een blauw figuurtje over de Loop. Het ijsvogeltje zat er dus toch en ik heb het onbewust op doen schrikken. Ik zie hoe het ijsvogeltje de kronkels van de Loop volgt en in de verte verdwijnt. Verder gaat het, en opnieuw stop ik voorzichtig bij het betonblok vlakbij het wildpoortje aan de achterkant. Ik scan het veld en automatisch neem ik ook even de kale boom onder de loep. En terecht zo blijkt, want een juveniele valk zit in de boom. Mijn camera lijkt het te vertikken om scherp te stellen en daarmee verstrijkt kostbare tijd. Ik schiet een plaatje van de valk in de boom en meteen zie ik de rug iets inzakken. Dan gaan de vleugels wijd en nog net kan ik er één fotootje van maken en dan is de juvie verdwenen. Het verbaast me als de juvie van mij geschrokken kan zijn, want de afstand is behoorlijk. 

Dan loop ik het veld op en bekijk de toren van de achterzijde en ik start mijn telling. Eentje op de betonnen rand, eentje op de antenne, twee op de tweede ring. Eentje op de lamp. "Da's vijf en dat is vermoedelijk incluis de valk uit de boom", constateer ik. 

Maar dan klinkt er een schreeuw. Het lijkt het commando om in actie te komen, want ik zie opeens hoe de twee die naast elkaar zaten verdwenen zijn en het volgende ogenblik zie ik drie valken schreeuwend en krijsend achter me opdoemen. En van de andere kant naderen er nog twee. En dan zie ik in een ooghoek dat ook de valk van de lamp (PA?) vertrekt. 

Binnen een minuut zie ik dan zes luchtdansende slechtvalken om elkaar heen cirkelen. Het is bijna niet bij te houden en mijn camera weet er uiteindelijk vier op één plaatje te zetten. Ondertussen staat Jan de jachtopziener bij me en ook hij geniet van het moois wat de valken even laten zien. Maar zoals het gaat met het versje van de tien kleine negertjes: ze komen per stuk en verdwijnen ook weer per stuk. Ik heb het idee dat ze ditmaal vooral aan de voorzijde (zichtbaar) zijn geland en dus wandel ik terug. In de verte nadert een bekende gestalte. Niet te lang, beetje stevig, pet op, statief met scope op de schouders. Het is Piet uit Lieshout, die mijn auto heeft zien staan en vermoedt dat de actie aan de achterkant is. Hij denkt dat een valk een prooi heeft laten vallen en hoewel ik dat niet kan rijmen met onze waarneming loop ik wel met hem terug. Ook Piet wacht bij het betonblok om eerst de boel te scannen voordat hij verder gaat. En terwijl hij tevergeefs zoekt naar juvie met prooi zie ik tussen een paar boompjes door hoe in de verte een bruine gestalte uit het bos komt. Het is een ree. Ik neem een aantal foto's en vertel ondertussen hoe de valk uit de boom verdween en hoe even later zes valken bij elkaar boven me aan het spelen waren. Ik maak daarbij wat wijdse bewegingen met mijn arm en kennelijk schrikt het reetje hiervan. Het snelt weg. 

We checken nog even de achterkant van de toren en lopen dan terug. Iets voorbij het bruggetje zien we een bekende uit het bos komen met zijn hondje. Hij zwaait met zijn arm, maar we hebben niet de indruk dat dit aan ons gericht is. Dat is het echter wel. We wachten even en even later vertelt de man dat er een kalfje bij haar moeder ligt dood te gaan. Of ik even de eigenaar wil bellen. Ik doe dat maar krijg de voicemail. Ik spreek die in en zie dan dat het de hoogste tijd is om te vertrekken.

Wanneer ik wat later met Wisky aan het wandelen ben, gaat mijn telefoon. Het gaat over mijn berichtje. Ik leg uit dat ik de waarneming niet zelf heb gedaan, maar waar de man aangaf het kalf in nood gezien te hebben. De andere kant bedankt me voor het belletje en men zal gaan kijken wat er is.

Aan het eind van de middag kriebelt het nog steeds om even terug te gaan, nu kan het nog een keer. Het is maar de vraag of ik morgen nog even tijd heb. Dat is teveel voor me. Even later zit ik al in de auto.

Bij dit tweede (herhalings)bezoek zet ik mijn auto direct bij de toren neer en ik zet meteen koers naar de achterkant. Opnieuw verlaat ik voorzichtig het bos en bij het bruggetje zet ik mijn kijker aan mijn hoofd: bingo !!! Het is blauw en het vliegt naar het prikkeldraad: ijsvogeltje.

Wanneer dat na een paar fotootjes besluit niet langer te willen poseren, loop ik verder. Aan de achterkant valt helaas niet veel te beleven en dus ga ik terug. Ik steek de Loop via het bruggetje over en loop dan tussen de koeien door naar de poel. 

Ik zie één valk op de tweede ring op de stellage zitten en een ander zit steeds te krijsen. Die zie ik niet. Ik wandel een stuk door het bos, schiet nog een plaatje van een grote bonte specht en kom dan vervolgens weer door het bos uit bij de scheiding tussen wei en veld. Ik loop naar HET boompje, waar ik een geelgorsje denk te zien wegvliegen. In het water, dat vrij laag staat en daardoor troebel is, zie ik de contouren van een grote vis. Verder is er niet veel te zien en dus loop ik terug dwars door de grazende koeien heen om zo weer naar het bruggetje te gaan en mijn auto op te zoeken.

Piketpaaltjes en de pup

Graag zou ik een lang verhaal willen vertellen over de gebeurtenissen van vandaag, maar het is alweer erg laat om daar nog aan te beginnen.

De dag begon vroeg met een lange wandeling met Wisky. Eigenlijk moet Wisky wat vertellen, maar hij schaamt zich er diep voor. Wat is er dan aan de hand? Wisky is van de week erg ondeugend geweest. Hoewel verpakt in een rugzak met de rits maar op een klein kiertje, maar wel met de draagriem een stukje uitpuilend, heeft mijn grote kameraad kans gezien om zijn verveling te verbreken door de rugzak naar het bankstel te slepen en aan de draagriem te sleuren zodat.... mijn oude fotocamera uit de tas viel. Toen ik thuiskwam trof ik een totaal versnipperde camera aan. Total loss, rijp voor de vullisbak. Tot mijn grote geluk vond ik de kapot geknaagde lithium batterypack onder de bank aan. Wanneer hij die kapot geknaagd had, was hij mogelijk ten onder gegaan door het gif van de batterij. Pffff.

Wisky weet nu precies wat k*tjoekel betekent. Hij heeft dat woordje namelijk nog nooit zo vaak in één minuut horen zeggen. Nou ja zeg maar: schreeuwen. Hij was er zo beduusd van dat ie maar vrijwillig in de bench ging zitten. Tsja en dan is baasje niet erg boos meer.

Maar dat alles terzijde.

Ik besluit na mijn ochtendwandeling nog gauw van de kans gebruik te maken om voor de grote verhuizing van mijn ouders naar het verzorgingshuis nog even een dagje te gaan Mortelen. De dames zullen vandaag de kledingkasten van vooral moeders aan een kritische blik gaan onderwerpen. Haha, mijn vrouw zal het een en ander willen weggooien, maar mijn moeder kon daar wel eens anders over denken. Een vooroorlogskind gooit niet gauw iets weg dat nog goed is.

Op het spottersveldje zit GerritE. Dat is alweer een poosje terug dat we elkaar bij de toren gezien hebben. Vrijwel direct na mijn aankomst stopt er nog een auto in de berm. Het is Dorine en ook haar heb ik alweer een poosje niet gezien.

Veel bijzonders was er nog niet te zien, zo weet Gerrit te vertellen, maar nu ik er ben is er opeens wel wat actie. Ik tel drie spelende valken bij elkaar aan de linkerkant van de toren en een vierde zie ik rechts van de toren verdwijnen. Waar het hele spul zo snel vandaan komt? 

Wanneer het linkerstel in de buurt van de zon komt, haak ik af. Ik wil voorkomen dat ik traanogen krijg. De valk rechts zie ik ook niet meer, maar even later zit er opeens de valk in de antenne. Een vrouwtje, dus zal het VV zijn. Zij heeft even daarvoor ook op het rooster gezeten. 

Dorine onderzoekt het plaatje via de scoop en merkt dan opeens op dat dit niet VV is, maar een vreemde valk die wel lijkt op het vrouwtje dat bij de InkassoUnie in Eindhoven zat. Wanneer we de tekening van de kop van het vrouwtje goed bekijken zien we inderdaad alledrie dat er iets niet klopt. GerritE wil dit van dichterbij gaan bekijken, maar voordat ie zijn spullen heeft opgesteld merk ik opeens op dat de valk uit de antenne verdwenen is. Maar dan blijkt ze opnieuw op het rooster te zitten. Het is een vreemde vrouw, maar ik weet niets van de valken in Eindhoven, dus kan ik er totaal geen oordeel over geven.

Opeens zien we hoe twee valken achter elkaar aan gaan. Ze komen allebei uit de richting van de toren en we denken even dat het spelen is, maar dan wordt snel duidelijk dat het om heel wat anders gaat, dit is een verjaging. Het is geen strijd van leven op dood, maar de ander moet duidelijk weg.

Dan zie ik de nieuwe buurtbewoners weer met hun puppy van negen weken oud. Ik moet even naar het hondje toe dat over enkele maanden misschien wel eens zo groot zal zijn. Een lief beest, dat door haar baasjes flink gesocialiseerd wordt. Ik help er graag een beetje aan mee en speel wat met haar. Terwijl we staan te kletsen komt een onverwachte vraag. Wie is eigenlijk de persoon achter de website Op de Hoek van de Ring? Ik begin te lachen en zeg dat die misschien wel voor haar staat.

Dan lacht zij ook en zegt ze: "wij zijn van de paaltjes". Heel even moet ik schakelen, maar dan begint me iets te dagen. Mijn aprilgrap ging dit jaar over een aanstaande bebouwing van de grond van en om het spottersveldje. Toen ik dat had beschreven stonden er een dag later aan de top oranje geschilderde piketpaaltjes in het veld alsof er een bouwterrein afgebakend was. Ik heb altijd gedacht dat het Piet of een van de anderen was die de paaltjes heeft geplaatst. Nu komt de aap uit de mouw. Het grappige is, dat zij als nieuwe buurtbewoners geschrokken waren van mijn grap en toen ze het door kregen hadden ze de boel versterkt met de paaltjes. Geweldig dit !!!!

Debbie is een tikkeltje later dan vooraf aangekondigd, maar wanneer zij doorrijdt naar de toren om naar de overzijde te gaan en ook Piet zijn auto daar parkeert, loop ik ook naar de auto. Precies wanneer ik dat doe komen volgende slechtvalkenfans uit Helmond aangefietst, ik doe alsof ik de ingang versper en loop dan lachend door naar de auto om even later bij het bruggetje over de Loop te gaan. Ook Gerrit *censuur* komt er aan. Hij steekt met zijn knalrode trui behoorlijk af tegen de groene, bruine en gecamoufleerde kleuren van onze jassen. 

We praten elkaar bij en genieten van redelijk veel actie van de valken al verbazen we ons hoe weinig reactie er telkens is wanneer een van de ouders een prooi komt droppen op de toren. We mogen dus niet klagen over het aantal keren dat we de valken in de lucht zien, echt heel spectaculair is het toch ook nog niet.

In een wat rustige periode besluit ik naar het boompje te lopen tussen Loop, veld en wei. Daar zie ik in het troebele veel te laag staande water een bijna stilliggende vis. Dan een scan van de toren en dan de wandeling naar de bosrand. Maar dan zie ik opeens de valk met prooi in de lucht. Die gaat even op film. Veel actie lokt dit echter niet uit en dus vervolg ik mijn pad. Door het bos keer ik terug naar de poel, maar ik besluit verder te gaan omdat ik me afvraag of er mogelijk een valk aan de achterkant (in een boom of op het veld) zit. Ik ben over het bruggetje halverwege het pad naar de achterkant wanneer me wat oranje met blauw tegemoet vliegt en passeert. Met een ruk draai ik me om en probeer ik de gestalte te volgen. Die gestalte landt op een zijtakje van een behoorlijke tak die in de Loop ligt (nabij de brug). Natuurlijk is dit het ijsvogeltje en dat gaat ondanks wat hinderlijke obstakels keurig op de foto en zelfs op film. Ik weet dat Debbie ook wel een paar dergelijke plaatjes zal willen maken, maar moet even bedenken hoe ik haar kan waarschuwen zonder het ijsvogeltje te moeten passeren, waardoor het op zeker zal wegvliegen.

Ik vervolg eerst even mijn route en zie hoe er geen valk in het veld en geen valk in de dode boom zit. Er zit wel een valk te eten op de betonnen rand. Hoe nu terug?

Het water in de Loop staat laag, dus kan ik over het stenen dammetje de Loop wel oversteken, maar zit het ijsvogeltje er nog wel. Met mijn kijker zie ik dat dit inderdaad het geval is. Ik ga in versneld tempo over het veld naar het pad dat weer bij de poel uitkomt. Ik passeer mensen die gelukkig omdraaien zodat ze niet doorlopen en over het bruggetje gaan, want dan zal het ijsvogeltje gevlogen zijn voordat ik Debbie kan waarschuwen. Wanneer ik Debbie wil roepen knalt het hek open en met een hoop herrie loopt een groepje mensen naar de zandhoop om hun hond daar te laten spelen. Ik vloek en ik tier, maar er is niets aan te doen, het vogeltje is inderdaad gevlogen.

Op het spottersveldje wordt een barbeque opgesteld en er ligt een giga-berg met broodjes. "Er zal wel een grote groep daar gaan picknicken", wordt veronderstelt en dat blijkt het geval. Ook José en Arie komen nog even kleppen en dan is het tijd om weer te vertrekken.  

Wat is het lang geleden... iedereen weet wat ik bedoel en ik ga er verder ook niet over uitweiden. 

Het zat ook niet mee, want toen ik weer eens gelegenheid had, dat was veertien dagen geleden. Daags na de januari-storm, werd door politie- en hulpdiensten gewaarschuwd vooral niet naar de bossen te gaan. Bij Aarle-Rixtel (zeg maar "achter de toren") was zelfs een windhoos geweest. Mountainbikers parcoursen werden afgesloten. En mijn auto is me toch te kostbaar om een afgebroken tak op het dak te willen riskeren.

Diezelfde auto bracht me er vadaag wel toe om toch even te gaan Mortelen. Een foutmelding op het electronische display zorgde ervoor dat ik vanmorgen toch even de hulpdiensten erbij heb gehaald. Wanneer de sleepwagen dan voor je auto parkeert schrik je toch even! Dat zal toch niet nodig zijn? Een reset van de software bleek (voorlopig) genoeg. Het advies: rij er straks toch maar even mee, komt de melding terug dan kom ik nog wel even terug.

Tsja, waar rij ik dan naartoe? Het zal niet moeilijk te raden zijn.

In de bermen van de Hemelsbleekweg liggen hier en daar wat opgestapelde afgebroken en afgezaagde taken. Ik heb meteen door waar dat van komt. Wat me nog niet zo opvalt is een veel grotere schade, maar daar kom ik later nog even op terug.

Op het veldje gaat de blik in de richting van de toren. Valken te zien? Helaas, op geen van de gebruikelijke plekjes kan ik er eentje ontdekken. Ik hoor het geluid van iets wat op een takelwagen lijkt maar ik zie hem nog niet.

Dan ga ik op zoek naar de valken. Dan pas ontdek ik dat het hek bij de toren open staat. Een geparkeerde auto in de berm brengt me op de gedachte dat er wellicht in de toren aan de cams wordt gewerkt.

Maar dan zie ik de takelwagen op het terrein. Het machtige apparaat grijpt afgebroken takken en stammen uit de tuin bij "IJzervosje", de buurman van de toren. Dan zie ik hoe ik vanaf de straatkant een open zicht heb op zijn woning. Iets waar voorheen nauwelijks sprake van was door de bedekking door alle bebossing. "Er is daar veel schade", bedenk ik me. Ik hoop voor hem dat er niks op zijn woning is gedonderd, want dat gun je niemand.

Ik snap nu de afwezigheid van de valken ook en vermoed al dat de achterzijde me ook niet veel wijzer zal maken. Toch ga ik op zoek. En dan zie ik de eerste grote omgeknakte boom. Ik herken de boom als die grote waar ooit eens een slechtvalk een poos in zat (nee, niet die bij het spottersveldje). En dan die andere, die is meegegaan in de val van de andere: de boom waar het voor hier zeldzame Witgatje ooit eens in ging zitten. Gelukkig was toen het levende vogelboek, Piet, erbij.

Ik ga er (nog) niet naartoe en besluit de Loop te volgen. Het water staat vrij hoog. Aan de andere kant van de Loop zie ik steeds meer van de schade die dit bos heeft opgelopen. Verderop, wat aan de rand met het open terrein lijken de bomen wel als luciferhoutjes afgeknapt. Er hangen er diversen tegen elkaar aan. Ik voel hoe de haren op mijn armen wat overeind gaan staan. Ik loop verder en zie hoe hard de Snelle Loop nu over de vistrap zijn loop vervolgt. Bijna trap ik in een koeievlaai wanneer ik me door het wildpoortje heb geslingerd. Verder gaat het tot ik wanneer ik me omdraai een goed zicht heb op de toren. Geen valk te ontdekken, maar dat had ik al verwacht.

En dan zie ik pas de schade in dit gedeelte van het bos. Berken, eiken en dennen overal liggen ze er gekakt of zelfs compleet ontworteld bij. Het zijn er alles bij elkaar tientallen. Opmerkelijk genoeg kan ik op het eilandje tussen de twee stromen van de Loop nauwelijks schade ontdekken.

Op de paal bij het slingerpoortje ligt het glas van vermoedelijk een leesbrilletje op zijn eigenaar te wachten. 

Ik ga verder terug en zie dan vanuit de teruglopende hoek pas hoe erg de schade aan de overkant van de Loop is. Het maakt me treurig. Daar zat de zwarte specht, daar zat de bonte specht. Ik loop ook even het bruggetje over om de "slechtvalk en witgatje" bomen te bekijken. Er zijn nog meer bomen omgeknakt dan ik al dacht. Ook achter de poel wijzen zwarte hopen op ontwortelde bomen. Oh en daar waar ooit de drie juvenielen een prooi verorberden en lastig werden gevallen door kraaien: zouden ze er nu gezeten hebben waren ze plat geweest. Plotseling kan ik het niet meer verdragen en wil ik niet meer verder gaan verkennen hoe erg het is. Ik draai me om en loop wat verdrietig terug. Bij de toren worden nog steeds grote takken opgetild door de kraanwagen. Ik loop door en wil naar huis. Bij de buren (vogelparadijs) word ik opgewacht. Hoe het mij gaat en hoe het met haar gaat. Of ik ondertussen opa ben geworden? Haha, jazeker. Mijn gezicht zal ongetwijfeld op "shiny" zijn gegaan. Want inderdaad: ik ben een supertrotse opa.

Ook de storm passeert de revue. Dan wordt ik gewezen op de schade aan het kleine bosje dat als een haak achter het spottersveldje ligt en dan een uitloper heeft langs het deel van de Loop dat je niet kan zien. Ooit had Lambert daar zijn ijsvogelcamera staan. Ik kijk over het (mais)veld heen en zie nu pas dat deze smalle bosstrook eigenlijk wel zo'n beetje in zijn geheel om ligt. Jeetje Mina.

Schade, heel veel schade.

Helaas weer geen tijd voor verhaaltjes gehad. Daarom een verzameling van twee dagen (donderdagavond en vrijdagochtend) zonder uitgebreide beschrijving.

Hoogtepunt van vrijdag waren natuurlijk de drie ijsvogeltjes en donderdagavond heb ik net voordat ik vertrok nog even genoten van een reebokje.

Donderdag 12 juni

Vrijdag 13 juni

Wat een goed nieuws heeft BDL de slechtvalkenliefhebbers - en speciaal die van de Mortelvalken - ons deze week bezorgd: we krijgen weer levende beelden te zien, de start is 17 februari, dat is dus al heel snel.

Via Twitter worden dagelijks de soorten genoemd, elke dag een nieuwe soort en tevens hebben we kunnen zien dat het dus ook de slechtvalken van de TV toren van De Mortel zijn. Dat we even bijna op het verkeerde spoor zijn gebracht met de ooievaars, die op het gemeentehuis van Gemert zouden vertoeven (maar die zitten sinds jaar en dag op het gemeentehuis van Gennep, een paar tientallen kilometers verderop), vergeven we BDL graag.

Ik ga vandaag het feestje vieren, en waar? Wat dacht je?

Maar wanneer ik mijn auto parkeer zie ik direct dat de poort open staat. Verder staat er ook een oplegger met een graafmachine. Wat te voorbarig veronderstel ik de aansluiting van glasvezel naar HB weg 15.

Mijn kijker tuurt maar kan geen slechtvalken ontdekken. Zoals dan te doen gebruikelijk duurt het niet erg lang of ik ga op pad. De wind maakt het kouder dan de temperatuur doet vermoeden. Een das heb ik niet om, ik trek een handschoen aan mijn linkerhand, de rechterhad laat ik vrij voor de knop op mijn fototoestel. Op de oplegger lees ik dat hij van een rioolontstopper is. Mijn gedachte van de glasvezelaansluiting kan gevoegelijk de prullenbak in.

Op het terrein van de toren staat één auto. Ik loop verder en hoop zoals altijd op een ontmoeting met een ijsvogeltje en probeer me het geluidje van het mooie vogeltje voor de geest te halen. Het komt niet in me op, maar wanneer ik het hoor weet ik zeker dat ik het herken.

Halverwege de route langs de Snelle Loop trek ik de rits van mijn jas een beetje omlaag. Ik pak mijn mobiel en besluit via twitter de wereld op de hoogte te brengen van het werken in de toren en de afwezigheid van de valken aan de voorzijde. Twitter, ik gebruik het nog altijd om dit soort korte berichtjes te versturen. Helaas heeft Facebook het onmogelijk gemaakt om automatisch twitterberichtjes om te zetten naar facebookberichten. Uit woede hierover heb ik Facebook van mijn telefoon geknikkerd en eerlijk gezegd bevalt me dat uitstekend. Ik zie mijn facebookberichten nu alleen nog wanneer ik FB op mijn PC opstart en dat geeft enorm veel rust.

Aan de achterkant komt me een echtpaar tegemoet, we groeten en lopen door. Door de stevige wind kolkt de Loop een beetje en lijkt het water nog een stuk gestegen. Wat een uitstekend rust- en uitkijkplekje geeft dat boomstammetje over de Loop toch. Waar blijft het ijsvogelpaartje?

Ik draai me naar de toren en merk dat ook hier geen valk te vinden is. Maar in het bos trekt iets anders mijn aandacht. Het lijkt alsof sommige berkenbomen groen gemarkeerd zijn, maar dichterbij gekomen zie ik dat groen van een of andere afzetting achter het bos is.

Ik ga weer terug en kiek het enige vogeltje dat ik goed te zien krijg: een koolmeesje. Ik loop terug naar het spottersveldje en zie dat de situatie op de toren ongewijzigd is, behalve dan dat het wat harder is gaan regenen. Langs de kant van de weg zijn de oranje schermen voor de opvang van amfibieën al geplaatst. Het regent nu nog wat harder en ik heb geen zin om in de emmers te gaan kijken. 

Nee, het is voor nu even klaar voor vandaag. Via twitter word ik op de hoogte gebracht van het feit dat het dievengilde op strooptocht is geweest en vannacht in diverse bedrijfsbussen door heel Gemert verspreid heeft ingebroken....

Een paar plaatjes...

Het mag gezegd. Het is altijd wel wat daar in De Mortel. Maar dat er ook een vorm van nabootsing van de TV zou plaatsvinden die je ziet in de komkommertijd met die (meestal vreselijke) herhalingen, dat had ik niet verwacht. Sterker nog: we waren het vorige week toch allemaal met elkaar eens: de ooievaar vertrok voor onze ogen naar zijn winterverblijf in Afrika! Nou, niet dus!

Gisteren was ik ook even een uurtje bij de toren waar ik uiteindelijk (geheel onverwacht) de thuiskomst van de jonge AUH zag, waar VM en VV zich geheel niet vertoonden. Geen ooievaar, geen ijsvogeltje en geen roodborsttapuitjes gezien. En nu: een dag later is het eerste wat me opvalt de witte gestalte met lange rode snavel en zwarte randen bij de vleugels, hoog op de poten staande aan de andere kant van De Loop dicht in de buurt van de ganzenpoel. Een kleine afsplitsing van de kudde Angussen staat er vlakbij. De blauwe reiger lijkt wel een maatje van de ooievaar. Ze staan dicht bij elkaar en verdragen elkaar prima.

Omdat de toren geen slechtvalken toont, besluit ik maar meteen aan een wandeling te beginnen. Op het laatste stukje van het brede bospad word ik behoedzaam: wie weet toont zich het ijsvogeltje wel. Maar helaas is dat niet het geval. Ik loop verder langs de Loop om naar de achterkant te gaan waar mogelijk de slechtvalken ook te vinden kunnen zijn. Terwijl ik nog maar een keer een foto van de nu nog meer verschrompelde witte ballon in de Loop maak (wie weet zorg ik ervoor dat misschien één persoon volgende keer nadenkt over de schade die dergelijke onschuldige ballonnen kunnen veroorzaken), hoor ik toch ergens dat bekende geluidje? Heb ik met mijn blote oog toch die beweging waargenomen? Ik geloof er niks van, maar toch grijp ik mijn kijker en zie op het paaltje helemaal aan het einde van het pad dat kleine, maar zo fraaie vogeltje zitten. De afstand is groot en veel verwacht ik niet van het prentje, maar het gaat me dan ook vooral om het aantonen dat het er zat. Voorzichtig loop ik wat dichterbij. Ik zie het vogeltje duiken en even later op een van de stenen op het dammetje wippen. Wanneer ik ook daar een prentje van probeer te maken vliegt het ijsvogeltje net weg.

Daarmee is ook de belemmering weg om naar het veld aan de achterkant te lopen. Toch even voorzichtig door het slingerpoortje want je weet nooit wat er daar ergens zit. Dan even later toch maar door lopen en de achterkant van de toren even scannen. Geen valk te zien. Ik maak nog wat prentjes van een paddestoel en besluit dan terug te gaan naar het bruggetje. Mijn camera zet ik uit, maar waar komt dat vreemde geluidje nu vandaan? Ik zet de camera weer aan, althans dat is de bedoeling. Verdorie nog aan toe: batterij is leeg.

Bij het bruggetje aangekomen zet ik maar gelijk door naar de toren toe en dan op mijn auto aan. Daar staat Jan Steenarend toevallig net bij te kijken.

"Ik stond al te twijfelen of het jouw auto was, maar toen ik de cameratas zag liggen wist ik het al", verklaart Jan. "En die moet ik nu net hebben, want sta ik daar foto's te maken en is mijn accu leeg", mopper ik wat. De reserverbatterij is helemaal opgeladen, dus ik kan gewoon verder. We verbazen ons samen over de aanwezigheid van de ooievaar die we vorige week toch echt hoogte zagen maken om te vertrekken. Kennelijk is het voedsel en de temperatuur hier nog prima.

Het trekkertrekfestijn telt al geruime tijd slechts twee personen op de tribune. Waarom de ladyspeaker de microfoon gebruikt is ons een raadsel, ze kan net zo goed bij die twee bezoekers gaan staan. Nee, ik ben geen voorstander van dit festijn, maar dit moet toch een regelrechte ramp zijn voor de organisatie. (En dat gun ik niemand)

Wanneer even later ook Gerrit op het spottersveldje staat, zijn wij met net zoveel personen op het spottersveldje als dat er op dat moment op de tribune zitten!

Jan neemt me even mee naar zijn auto. In de kofferbak staan diverse ordners in een krat. Op de labels staan coderingen. Hij pakt een vogelboekje, zoekt de pagina op waar de Steenarend getoond wordt en grijpt dan naar de map waar dit nummer tussen zit. "Kijk: hierom noem ik me Jan Steenarend", zegt Jan. Hij is er best een beetje trots op dat ie deze vogel op de foto heeft weten te zetten. "Het zijn geen hele goeie foto's, maar ik ben er toch heel blij mee".

We worden nog een paar keer vergast met de aanwezigheid van roodborsttapuitjes en het ijsvogeltje en uiteraard de ooievaar die ons tot op enkele tientallen meters durft te naderen om vervolgens statig terug te stappen naar de Loop. Onderwijl lijkt hij weer telkens iets van de uitgedroogde stelen van het Jacobs Kruiskruid op te pikken. 

"Weet je dat ooievaars helemaal niet zoveel kikkers eten?", weet Jan. Gerrit pakt zijn telefoon en googlet er even op. Wikipedia weet ons te vertellen dat het hoofdvoedsel van de ooievaar bestaat uit insecten en regenwormen. En ja ook een kikker of een mol wordt wel eens gegeten. Door al het gepluk in de met spinnenrag aan elkaar verbonden stengels is de kop en snavel van de ooievaar besmeurd. "Jammer", vindt Jan, "hij zag er zo prachtig uit".

Wanneer even later jachtopziener Jan en zijn vrouw even het veldje op komen lopen (om ons te wijzen op de aanwezigheid van de ooievaar) halen we net niet meer de meerderheid met de tribune aan de overkant: "wij met vijf, zij met acht"

(De eerste plaatjes, die met het juveniele slechtvalk mannetje AUH zijn van gisteren)