Wat is het lang geleden dat ik de gang naar dat beroemde veldje bij de Morteltoren weer eens gemaakt heb. Het kan niet uitblijven, het is de laatste jaren niet "heul veul", zoals we dat hier plegen te zeggen, maar toch komen van tijd tot tijd de kriebels weer terug en als de omstandigheden dan een keer gunstig zijn dan rijden we...
Bij het veldje valt het direct op dat aan de overkant van de Loop het zogenaamde 8 uur boompje ondertussen een flinke boom is, en wat te denken van het boompje op het veldje zelf. Ooit met een paar mensen gered van verdroging door met regelmaat een jerrycan water van thuis mee te nemen en/of een emmer te vullen vanuit de Loop, zoals Piet uit Lieshout dat deed. Het boompje kwam er bovenop en nu kijk ik enigszins trots op hoe groot en stevig het al geworden is.
Natuurlijk scan ik de toren, maar ik had niet echt verwacht daar een slechtvalk te zien. Ik hoor buizerds, maar zie ze niet. Ik zie een roodborsttapuit met mijn kijker op een van de kleine aanplantboompjes nabij de Loop zitten, maar het ontbreken van de constante oefening maakt dat ik het plekje met mijn camera niet kan ontdekken. Misschien is het ondertussen ook wel weggevlogen, wie zal het zeggen.
Nieuwe poorten en metalen hekken heb ik al eerder door foto's van Els gezien, ik ben nieuwsgierig en voel dat ik de wandeling naar en over het bruggetje vandaag wel aan kan. We wandelen er rustig naar toe en raken even in discussie of de reling over het bruggetje ook helemaal vernieuwd is. Ik weet het zeker, Anja (mijn vrouw) weet zeker van niet! Na zoveel jaren over dit bruggetje gewandeld te zijn geef ik mijn vrouw geen gelijk, niet eens om verdere discussie te vermijden. (Werkt altijd best wel goed om bij een discussie te zeggen: "ja hoor, je hebt heeelemaal gelijk".) De nadruk op heeelemaal doet het hem dan.
Ook het poortje opent andersom, ook daar een begin van een discussie, maar ditmaal win ik die meteen ondanks het gebrek aan sporen dat de scharnieren rechts moeten hebben gezeten. We gaan door het poortje en wandelen richting de grootste poel. Ook hier geen vogels te zien. Dan een gil: een daas doet een poging om zich aan Anja haar arm te verlekkeren. Geen kans, een ferme veeg en de daas wordt een eind verder getorpedeerd.
Ook de aan deze zijde te scannen kant van de toren laat ons geen slechtvalk zien. Maar voor me langs raast ineens een klein blauw vogeltje. Ondanks dat het veel te snel ging om zelfs maar naar mijn camera te grijpen, vervult me een gelukzalig gevoel. Oh wat is dat lang geleden! Ook het kenmerkende geluidje van de ijsvogel dat ik al zo lang niet meer gehoord heb herken ik meteen. En dan zie ik tussen wat rietstengels een juffer zitten. Niet sensationeel maar gelukkig toch wat op de foto. Helemaal blij stap ik even later weer in de auto om een lunchplankje met capucino en een Swinckels te gaan nuttigen bij Grotels Genieten.
